"Lore ederrena zimeltzen da zaintzen ez bada"

Azaroak 25.

Tristea da, baina gaur ze egun den ez dakien jende asko dago. Edo jentilaje; norberak aukera dezala. Gaur Genero Indarkeriaren Aurkako Nazioarteko Eguna da. Eraso sexistak jasotzen dituzten emakume guztien eguna.

Baina ez haien eguna soilik. Niretzat gaur guztion eguna da; gizon zein emakume. Zentzu pixka bat duen edonorena, behintzat. Gaur, LIBRE IZATEKO eguna da. Ez garelako gizonak baino gehiago, baina ezta gutxiago ere. Berdinak gara; parekoak.

Eta borroka ez da amaituko guztiek hau ulertzen duten arte. Ezin diotela inori eskurik jaso; baina ez hori bakarrik: ezin dutela taberna batean neska bat ukitu haren baimenik gabe, ezin diotela neska bati edozer esan muturreko batez aurpegia txikituko ez dietelako bakarrik, ez direla inoren jabe. Ez direla inor baino hobeak. Horrela pentsatzen dutenak, batez ere, zizare hustel batzuk baino ez direlako. Zanpatuak izan beharreko zomorro nazkagarriak. Hori baita eragiten didatena; digutena. NAZKA.

Amaitu da beraz. Betiko amaitu. Emakumeok ez gara zapalduak izateko jaio, eta gure ahotsak edozein gizonena bezainbeste balio du. Hori da etorkizuna, eta horrek izan behar du oraina.

Tristeena ordea zera da, oraindik ere milaka emakume daudela beren aitek, anaiek, bikoteek jipoituak, hankaperatuak. Eta ezin dugu horrek jarrai dezan onartu. Zorionez, gero eta gizaseme gehiago daude egia hori ulertzen dutenak, ikusten dutenak. Gero eta gizon gehiagok, genero indarkeriaren aurka egiten dute ozenki. Zorionez. Azkenean.

Komunikabideetan ere hainbat notizia agertzen ari dira egunean zehar. Hori bai, noiz agertzen dira? Gaur. Hots, soilik gaur. Baina hori zergatik? diot nik. Zergatik gaur bakarrik? Genero indarkeriaren aurka ez da urtean behin egin behar, egunero baizik!

Egin daigun beraz deiadar erokeria hau buka dadin. Baina ez gaur. Egin dezagun garrasi bihar; eta etzi; eta etzidamu, eraso sexista bakar bat ere ordainik gabe geratuko ez den unerarte.

2008ko Azaroaren 15ean; "Lehen eskutitza"

OHARRA: Bai, hasiera hasieratik parentesi bat ingoet, jeje. Oango hontan erderaz idatzikoet, batez ere eskatu in dielako (ai ze ilusiyua in diten tio, jaja).
OHARRA 2: Ez espero zentzuik arrapatzeik jarraian datorren testuai... ze pertsonalki nik re eztiyot arrapatzen. Burua etortze zitzaitena idazten junaiz besteik gabe, jeje. Bale, ta oan bai:

* * * * *

"Sin sentidos que destierran imagenes de mundos que nunca consideré míos. Instantes que se pierden en aquellos horizontes que nadie reclama, que ya nadie quiere. ¿Y cómo creer en quimeras perdidas, historias dispersas, en sueños suicidas que mueren de antemano?

Si no quedan en las nubes imágenes que resuenen con tu risa, ni colores en el viento que me traigan mil sonidos de tormenta. Cae la lluvia en los mil atardeceres que he pasado queriendo no recordarte, cuando tus ojos cincelados en mi mente a fuego de mil infiernos me susurran ironías; sardónicas risas, impías.

Y decirte que te quiero y que te olvido por momentos, cuando duermo ya te sueño hasta despierta. Duele tu risa cuando me la regalas, sin saber que para mí es un presente. Quema el recorrido cuando ella marca el camino; lágrima de lunas en desvelo... Jurando no llorar me olvidaba del presente, deseando.

Susurrando, quedamente, el murmullo de tu nombre, para que lo oyera solo la cornisa de la ventana del fondo que me obseva compasiva, mostrándole al mundo que el sol aún hoy brilla. Tararea en él las notas de una canción perdida, quién sabe si para alguien es apenas conocida, suena para mí a tono de despedida.

Sonrío pues a medias, agridulce sensación; esperando a que llegue el tren de la redención en el banco más ajado de la última estación."