Gizona euritan

Ingurura begiratu zuen. Leihoko beirak goian-behean euria ari zuenaren froga eskaintzen zioten, baina hala ere kalera irteteko gogo bizia, irrika, bera baino indartsuagoa nola egiten ari zen nabari zezakeen.

Ezkaratzeko atea ireki eta kanpora begiratu zuen. Zerua ilun eta hodeiak beltz, sekula bota gabeko ekaitza haren gainera erortzen zen artean. Baina ez zitzaion axola. Bakarrik egon nahi zuen, eta busti. Hotzak bizirik zegoela oroitarazten zion, eta ez zegoen, une hartan, gehiago behar zuenik ezer.

Ibilian, itsas aurrera iritsi zen. Blai zegoen, dagoeneko. Arroketara jauzi egitea pasatua zitzaion burutik behin edo bitan, lehendik ere. Baina egun hartan ez. Guztiek negargarria irizten zioten eguraldi hark berak eutsi zion nahiari. Bira eman eta pasierari heldu zitzaion berriro. Zeruari so, irribarre egin zuen. Tantaka jarraitu artean ongi egongo zen.

Atsegin zuen euria. Eta nik... nik ere atsegin dut.

Utzikeria, saiakerak eta ilargia

Aspaldian abandonatu xamar izan dut blog-a. Utzikeriagatik, ziurrenik; inspirazio faltagatik ere bai, apika. Oraindik ere ez dakit ongi zer idatz nezakeen. Zerbait polita izatea nahi nuke, esanguratsua. Irakurtzen duenaren eguna pozteko balio izaten duten testu zoragarri horietako bat. Baina behatzek teklatuan haritzen dutenak ez dauka zoragarriaren tankerarik…

Esaldi bakoitzean pantailako leihoa itxi eta saiakera bertan behera uztekotan nagoela aitor nezake. Edota ez dakidala aski ongi zergatik ari naizen neure burua zerbait idaztera behartzen, zerbait esatera. Beharbada jarrera egokia deritzodalako izango da. Emaitzarik politena lortzen ari ez garenean ere, ahalegin batek existitu beharko lukeela uste dutenetakoa naizelako.

Hona hemen beraz, gaurko saiakera. Eta auto-promesa: maizago ahaleginduko naiz. Idazten, hasitakoak amaitzen. Ezer esatekorik ez daukadanetan ere, hizketan. Bien bitartean, badira testu hau baino gauza politagoak irakurlea alaitzeko… leihotik begiratu besterik ez dago ilargia ikusteko.

Sonrisas y sinsentidos

Si por cada palabra perdida un sueño se cumpliese. Si por cada sueño muerto una sonrisa regalada alegrara el día de un desconocido. Si por cada desconocido triste una esperanza naciese, quizás entonces podría creer que los milagros existen.

Que existen, y que a alguien le importa. Hay veces en las que creo que sí, todo importa, nada es en vano. Otras, en cambio, el sentido de las cosas parece resistirse a revelárseme. Como si tuviese voluntad propia. Como si, de hecho, huyera conscientemente de mí.

Pero eso no es posible, porque no existe ni el sentido, ni la consciencia. Y quizás, solo quizás, todo resultaría más fácil si lo hubiera. Si hubiera un azar, un destino que guiara los pasos de los hombres a través de las inciertas brumas de un porvenir decidido, para aquellos que se resignan. Pero, ¿y para los que no se rinden? ¿Hay alguien que haya escrito su devenir en ese libro invisible que claman que, en alguna parte, existe?

¿Y si no lo quieren? Porque hay quien prefiere no ser gobernado por nadie. Hay quien prefiere tomar sus propias decisiones. Perderse en sus errores, sobrevolar sus alegrías. No importa. Porque suya será su vida, y al fin, suyo será el mundo. Porque la historia, a fin de cuentas, la escriben aquellos que no aceptaron que sus vidas las escribieran otros.

Y puede que sea cierto, o puede que no. Porque todo tiene sentido, cuando nada lo tiene. Ni las sonrisas, ni el destino, ni mis palabras.

http://www.youtube.com/watch?v=77TED1KYdKc